Dikur, çdo mbrëmje, pragu i shtëpisë mbushej me këpucë.
Të vogla, të grisura nga vrapimet në oborr, të tjera më të mëdha, të mbuluara me pluhur nga rrugët e jetës.
Një palë të vjetra të babës, që me pushkë n’krah ecen e nuk u kthyen kurrë, sepse para tyre e para erdhi Liria.
Por tani, ato nuk renditen më si dikur. Disa mungojnë.
Disa janë palosur në një cep dhe s’ka kush t’i veshë.
Pragu nuk është më i njëjti. As nata nuk sjell më hapat që dikur e mbushnin shtëpinë me jetë.Këpucët pa lidhëse janë te dera.
Askush nuk guxon me i prek…Sepse nuk i humbi askush, por i gjeten në errësirën e varrezave masive.Këpucët e tyre janë aty, të heshtura, të zbrazëta, të mbushura me dhimbje.
Ato presin… sikur shpresojnë ende që dera të hapet dhe një zë i njohur të thotë: “po i mbathim e po shkojmë…”Por dera nuk hapet.
Dhe ne mbetemi duke i shikuar ato këpucë, duke i prekur me duar, sikur të mund t’i kthenim ata që nuk janë më.Këpucët e palosura janë kujtimi që nuk vdes, dhimbja që nuk shuhet dhe dëshmia që nuk harrohet.
Shkruan: Brahim Thaçi
